ყოველი კაც-წამი ძვირფასია

იმედგაცრუების შეგრძნება რომ მეზიზღება ეს ალბათ უკვე იცით, იმდენი მაქვს ამაზე დაწერილი წარსულში.

ახლა სულ სხვა რამეზე მინდა დავწერო მაგრამ ამ შეგრძნებასთან არის მაინც კავშირში.

მაქვს ცუდი ჩვევა რომ ადამიანებზე ძალიან ვხდები დამოკიდებული, აი უბრალოდ ვიღაც კონკრეტულს ამოვიჩემებ და მერე ჩემთვის ვჭედავ.

შეიძლება ამას არაფრით გამოვხატავდე, ნუ ან ცოტა გადამეტებული ყურადღების გამოხატვით ეს შესამჩნევი ხდებოდეს, მაგრამ ვცდილობ ხოლმე რომ არ გადავამლაშო და თუ მაინც და მაინც - ჩემს თავში ვიხარშო ხოლმე.

მართალია როდესაც რაღაცას გასცემ ეს უანგაროდ უნდა გააკეთო და არაფერს ელოდო უკან, ამას აბსოლუტურად ვიაზრებ მაგრამ როდესაც რაღაც კარგის საპასუხოდ აბსოლუტურ იგნორირებას ან ზრდილობისგამო ნათქვამ ორ წინადადებას იღებ 

საწყენია.

იმ ადამიანს რა თქმა უნდა არც ვადანაშაულებ და არც პრეტენზია მაქვს, ჩემს თავზე ვბრაზდები უკიდეგანოდ.

როდემდე შეიძლება მახასიათებდეს ეს ჩაციკვლა/ამოჩემებები??

იმასაც ვხვდები რომ ადამიანების დიდი ნაწილი ყურადღება და დადებით დამოკიდებულებას საკუთარი თავის მიმართ ისე იღებს თითქოს ეს ნორმაა და ასეც უნდა ხდებოდეს, აბა სხვანაირად როგორ....

მშურს მათი ასეთი თავდაჯერებულობის. წარმოუდგენელიც კია ჩემთვის.

ბოლო პერიოდია სინანულის შეგრძნება არ მტოვებს და ძალიან ვწუხვარ ყველა ზედმეტად დახარჯული წამის (ან მისი მეასედის) გამო, როდესაც ვცდილობდი და სულ ტყუილად.

მე არ ვიცი როგორ ხდებიან მეგობრები (აქამდე ამას არასოდეს დავკვირვებივარ, რაღაცნაირად თავისით გამოდიოდა), მაგრამ ახლა აუცილებლად ბევრს ვიფიქრებ ამაზე.

მე მგონი დროა მეც შევიძინო თავხედური თავდაჯერებულობა და არც ერთი ზედმეტი წამი არ დავკარგო ადამიანებზე, ახალ ადამიანებზე რომლებსაც როგორც ჩანს სულ არ ვიცნობ.

ა, ხო ახალი უნარი უნდა განვივითარო ადამიანების უკეთ ამოცნობა. ვიწყებ ამ ყველაფერზე აქტიურ მუშაობას.