თოჯინა საწოლში…

- ქერები და სიმპატიურები იშვიათია, მით უმეტეს ამასთანავე კაი ტიპებიც რომ იყვნენ.

ეწყინა. ყოველშემთხვევაში სახე შეეცვალა და მის გამომეტყველებას კმაყოფილი არ ერქვა.- კარგი ხო , შენ მათ რიცხვში ფაქტიურად არ შედიხარ. – ვეცადე სიტუაციის გამოსწორებას.

ისე ეგრე რატომ ფიქრობ?  - გამომცდელად შემომხედა და ნაფაზი დაარტყა.

ფუ აი ამ კითხვას ვერ ვიტან ყველაზე მეტად, სიმართლე რომ ვუთხრა ეწყინა და ტყუილების მოფიქრება კიდევ ძალიან მეზარება. რა ვქნა? პაუზაც გამეწელა, ღიმილი აღარ მშველის, ჩამაცივდა.ისე რას ველოლიავები , კაცმა არ იცის ვინაა და რა ჯანდაბა უნდა

- ნუ აი რააავიიი….. – ვწელავ სათქმელს- ყველა ქერა და ლამაზი ადამიანი თიხის თოჯინას მაგონებს და მათდამი არათუ ვნება ან ინტერესი, საერთოდ დადებითი დამოკიდებულებაც იშვიათად მიჩნდება. ცარიელებს გვანან, პრიალა ყდიან ფერად ჟურნალს , რომელშიც ვერაფერს ამოიკითხავ სარფიანს.

- ეგ სტერეოტიპების ბრალია – გაუხარდა რომ რაღაც ისეთი არ ვთქვი რომლითაც ეს არგუმენტი გაუბათილდებოდა.

ისე ჩემს გოგოებს ევასებათ ასეთი კაცები და რატომ ნეტა? იქნება მარტივები არიან და იმიტომ? ან იქნება მართლა ცუდად მაქვს სილამაზის აღქმასთან საქმე? არა ,ტყუილად ალბათ არ მეკაიფებიან ”ყველაფერი გაუპარსავი და გაბურძგნული შენ უნდა გევასებოდესო” მაგრამ მაინც…

- ე და აბა როგორი ”ვიდი” გევასება შენ ? – არ მაცდის ფიქრს.

მინდა ვუპასუხო არანაირი მეთქი , მაგრამ რა თქმა უნდა ეს აბსოლუტური უნამუსობა იქნება, ამიტომ სათქმელის დალაგებას ვიწყებ….

- ოო, ეგ რთული სათქმელია, არც კი ვიცი, თუმცა თუ ჩემს მეგობრებს დავესესხებით , მაშინ ”ყველაფერი გაბურძგნული და ბანჯგვლიანი” – მეცინება, აი ამას ქვია პასუხი, თან რა ”ატკრავენიე ” მეცა.

მგონი ცოტა დაიბნა და ვერ გაიგო ვიხუმრე თუ სერიოზულად ვუთხარი.

ისე რას მომაჩიჩინდა ვერ გავიგე, ან ვერ იჯდა იქით თავის პუფზე მშვიდად, რას გადმომიცოცდა აქეთ წურბელასავით? უცნაურად მემართება ხოლმე, როგორც კი სადმე ვინმეს გავხედავ და გავიფიქრებ რაღაც უხამსს და ცუდს იმავე წუთს ვახერხებ იმ ადამიანის ყურადღების მიქცევას, ფაქტიურად სასჯელია რა. საძაგლობაც ვეღარ გაგიფიქრებია ადამიანს ჩუმად.

სიმართლე რომ ვთქვათ ამ კაფეში იდენი გეია შეიძლება ესეც ერთ ერთი მათგანია, მაგრამ თუ მასეა მე რას მომაჩიჩინდა?

- რას სვამ? – ისე მეკითხება თითქოს მისი თანდასწრებით არ მოეტანოთ ჩემი შეკვეთა.

ნელა - ნელა უკვე ვბრაზდები.

-სოდიან წყალს – ვპასუხობ უკმეხად და საწრუპს სასწრაფოდ ვიდებ პირში.

- ვა კუჭი უნდა აიშალო? – ამ კითხვის დასმისას მოკალათდა უკეთ, ისე თითქოს წასვლას არ გეგმავს.

დამტყუებს ეხლა ეს დეგენერატი რაღაცას.

- იცი მეგობარს ველოდები, არა უფრო სწორად გოგოს ველოდები რომელიც მომწონს, მაგრამ იმას მგონი დიდად არ ვევასები

აქ მინდა ვუთხრა რომ მესმის იმ გოგოსი, მაგრამ ეგეთი ბოროტიც არ ვარ ჯერ და ამიტომ თავს ვიკავებ და საწრუპს ვაწვალებ კბილებით.

- ჰოდა ძალიან ლამაზია, მაგრამ არ ვიცი რა ვქნა, უფრო სწორად რაც არ ვქენი ყველაფერი ცუდად გამოვიდა…

- ჰოდა ეხლაც რომ მომიცუცქდი და მიზიხარ ისევ ყველაფერი ცუდად გამოვა, გადაჯექი უკან – როოგორ მინდა თავიდან მოვიცილო და რა უდრეკია.

- ჰოდა აი ძალიან ლამაზია, იცი როგორი? ჟურნალების გარეკანზე გოგოებს რომ ბეჭდავენ ეგეთი, ან კიდევ უკეთესიც – ოხრავს.

ეს მგონი იმაზე დებილია ვიდრე მისი გარეგნობა აძლევს საშუალებას, ჩემს თავშეკავებას  მალე წერტილი დაესმება, თანაც სასმელიც მითავდება. ოფიციანტის დაძახების დროა.

ამ დროს კაფეს კარებზე ჩამოკიდებული უნიათო ზანზალაკმა წკარუნი დაიწყო და გადამავიწყდა ოფიციანტი, ინსტიქტურად გავიხედე.

მინდა გითხრათ ფრიად სასიამოვნო შესახედი გახლდათ ის რაც ამ კარში შემოვიდა.

ლამაზი მკერდითა და აბზეკილი ტრაკით პირდაპირ თვალს იპყრობდა, ეცვა კიდევაც ისე რომ ამას ხაზს უსვამდა თითქოს, ჭრელი ბერეტიც ძალიან უცნაურად ჰქონდა თავზე ჩამოფხატული, თითქოს დაუდევრად მაგრამ მაინც რაღაცნაირად . ფეხზე უზარმაზარი ბაფთებდაკოფსებული ფეხსაცმელი და გამაშები, ხოლო ხელზე თითებმოჭრილი ტყავის ხელთათმანი ეცვა. მოკლედ რომ ვთქვა მიყვარს ეგეთი არაორდინალური გარდერობი და ამიტომაც ძალიან , ძალიან კარგად დავაკვირდი.

- ლიზაააააა – აქ ვარ – ტფუ იდიოტი, ისეთი ხმით აღრიალდა ადგილზე შევხტი და ჭიქის ძირზე დარჩენილი ტონიკარეული ყინული მაგიდაზე დავღვარე. ბედი არ გინდა - ამის გოგოა.

ლიზამ მკვეთრად მოიხადა ბერეტი და ჩვენსკენ გამოანათა ცისფერი თვალები.

ტფუი ესეც ქერაა, პაჭუა ცხვირით და ცისფერთვალება… ჩემი ბედი რა ვთქვი მთელი სათამაშოების მაღაზია აქ იკრიბება დღეს თუ რა ხდება…

- უკაცრავად ანგარიში მომიტანეთ – ვეძახი ოფიციანტს და სწრაფად ვიწყებ აბარგებას.

- შენ რა უკვე მიდიხარ? არ დამეხმარები? ლიზა ხო ეხლა მოვიდა – ისეთი დანანებით მეუბნება თითქოს მისი მეგობარი ვიყო.

გააჯვი რა, დღეს მეოთხე თვე შერულდა რაც ფარჩაკ მონადირედ ვიქეცი და მარტო მძინავს – ძალიან ხმამაღლა მომივიდა ამის გაფიქრება, თუმცა ეგეც მეკიდა ფეხზე უკვე, ფული დავაგდე ჩეკზე და ”ზავიძენიის” კარები ისეთი ძალით მოვხურე რომ ალბათ მეორე მხარეს ზარი ჩამოვარდა.

კიდევ ერთი ადგილი ვიცი ამ დებილ ქალაქში… იქ კი ნაღდად გამიმართლებს და თანაც ბრტყელ და ბანჯგვლიან მკერდთან ერთად დაძინებაც არ მომიწევს… ვფიქრობ მშვიდად და ღიმილით ვუკიდებ სიგარეტს….

მაინც არსებობს სადღაც ადგილი, სადაც იმედები არ გიცრუვდება…