სიკვდილის შიში – დაფარული გრძნობები ჩვენში!

არ არსებობს ალბათ ადამიანი რომელსაც ოდნავ მაინც არ ეშინია რაღაცის….

ყველას აქვს შიშები, მაგრამ არსებობს შიშები რომლებიც თითქოს არანაირად არ უნდა არსებობდეს, მათში არაფერი არაა განსაკუთრებული და არგუმენტირებული….

მე ძალიან მეშინია წყლის, შეიძლება ითქვას რომ ფობიამდე ბევრი არ მიკლია, თუმცა ცოტა ხნის წინ დავფიქრდი, ყველაზე ხშირად შეხვედრადი შიში არის სიკვდილის – მაგრამ ამდენი ფობია რომელიც არსებობს (მათი სია ძაალიან დიდია) არის თუ არა ასევე სიკვდილის შიში გამოხატული ცოტა სხვანაირად??

მე რომ მეშინია წყლის – გამოდის რომ მე მეშინია იმიტომ, რომ მგონია რომ დავიხრჩობი? რა არის დახრჩობის საბოლოო შედეგი ? სიკვიდილი ანუ გამოდის სიკვდილის მეშინია მეც?

ან მაგალითად სიმაღლის შიში – გადმოვარდები საიდანღაც და ისევ – მოკვდები….

ვფიქრობ რომ ყველა ეს ფობია ფარავს ერთ ძირითადს – სიკვდილის გაუცნობიერებლობას და მის შიშს.

საერთოდ ძალიან ცუდი შეგრძნებაა როცა გეშინია, მაგრამ ამ დროს მე პირადად იმხელა ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობ რომ მაზოხიზმში მეზრდება ….

მგონი ვაფრენ, მაგრამ ყველაფერს მაინც სიკვდილამდე და მის ამოუცნობ არსამდე მივყავართ რაც ყველა ადამიანში უსიამოვნო და შოკისმომგვრელ ემოციებს ბადებს!!

 

ბლოგკემპი და შეხვედრების ახალი ფორმატი

გუშინ საკმარისზე მეტი თავისტკივილით გაღვიძებულს (წინა საღამოს შედეგი) თინიმ სკაიპში შემახსენა, რომ ბლოგკემპზე უნდა წავსულიყავი, რეკორდულ დროში მოვახერხე თავის მოწესრიგება და აზრზე მოსვლა.

5 საათზე გახლდით სოროსის ფონდში, სადაც ძალიან ცოტა ადამიანი დამხვდა, თუმცა სულაც არ გამკვირვებია ის რომ ორგანიზატორი და პრეზენტატორები გვარიანად იგგვიანებდნენ, რა თქმა უნდა კორექტულობისათვის ეს ყველაფერი წვიმას და საცობებს დაბრალდა და საბოლოოდ შეხვედრაც დაიწყო.

სვითიმ გახსნა შეხვედრა და ჰქონდა პრეზენტაცია უფასო vs. ფასიან ჰოსტებზე, ამას სერიოზული დავა და დისკუსია მოყვა , რაც მე ფრიად მომეწონა…

შემდეგი იყო თინი, რომელმაც გამოცდილება გაგვიზიარა , საკმაოდ სასაცილოდ და სახალისოდ….

მესამე პრეზენტატორმა სტუდენტებმა (ერთმა მარა მაინც მრავლობითში, ისინი უკვე ბრენდი არიან) უარი თქვეს პრეზენტაციაზე, მაგრამ შეხვედრა ამით არ დამთავრებულა, პოლიტიკური ბლოგის ავტორმა (ყველაზზე ინტრიგანმა ბლოგერმა ჩემი აზრით) წამოჭრა საკითხი ჟურნალისტურ აკრედიტაციაზე ბლოგერებისათვის, რაც შემდეგ უკვე გადაიზარდა სხვადასხვა ორგანიზაციული წარმონაქმნების დარეგისტრირების იდეაში, თუმცა ეგეც ფრიად საინტერესოა, ნეტა შევძლებთ, ნეტა გამოვა??

მოკლედ ეს იყო მოკლე შინაარსი იმისა რაც მოხდა, ძალიან სასაიამოვნო ხალხი იყო შეკრებილი გუშინ იქ და მიუხედევად იმისა, რომ ბლოგების გარდა შეიძლება არაფერი გვაერთიანებდეს ყველას ძალიან კმაყოფილი და ბედნიერი სახე ჰქონდა შეხვედრის დასრულებისას.

ხო დიდი მადლობა როკოს თითს და ზვიადის (მგონი არ მეშლება) კომპიუტერს :)

საბოლოოდ ვფიქრობ რომ უკეთესი ორგანიზება და კაი რაღაც გამოვა ხოლმე ასეთი შეხვედრებისგან.

ღვთაებრივი ამინდი და ემოციური ვარდნა

ეხლა ცა თეთრად როცა ელვარებს და ღრუბლები წვიმად მოედინება , ვიდექი აივანზე და სრულად შევიგრძნობდი ბუნების არანორმალურობას!!!

 

იმხელაა მუხტი რომ შეიძლება შუაზე გამგლიჯოს და მაინც , ცვდილობ ბოლომდე შევიგრძნო…..

ღრმად რომ ისუნთქავ ცივი ჰაერი ყელს გიშრობს და ფილტვებს გრძნობ…..

 

 

 

 

ეს ბოლო დღეებია ისედაც ემოიცები ნორმის ქვედა ზღვარზე მაქვს და ასეთი რაღაც ნამდვილად ძალიან მჭირდებოდა!!!!

 

ღია ფანჯარასთან ვწერ და უკვე მესმის და ვხედავ სეტყვის ბურთებს რომლებიც გროვდებიან აქვე ახლოს…..

აუ სიტყვები არ მყოფნის იმისათვის რომ აღვწერო რა მაგარი ამინდია ეხლა და რა მაგრად ვგრძნობ თავს!!!

იმედია ეს ემოცია დიდ ხანს გამყვება და ისევ არ დაიკლებს დადებითი განწყობა!!!!

კაცებო გშურდეთ, ქალებო იამაყეთ!

 

ჟურნალში წავაწყდი რაღაც სტატიას , სადაც იყო ჩამოწერილი პუნქტები თუ რატომ არის ღვთის საჩუქარი ქალად ყოფნა :)

მე ძალიან ვიხალისე და აი იხალისეთ თქვენც!

1. ქალებს და ბავშვებს პირველებს შველიან უბედური შემთხვევების დროს.
2. ჩვენ არ გვემუქრება შარვალზე ელვის შეკვრისას შიგნით რამის  მოყოლა.
3. ჩვენი თავმოყვარეობა არ შეილახება იმ შემთხვევაშიც კი თუ ვერ შევძლებთ კედლეზე ერთი ლურსმნის ნორმალურად დაჭედებას, ან წიგნის თაროს ჩამოკიდებას.
4. ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ ბედნიერები ერთი ჭიქა ცხელი შოკოლადითა და საყვარელი სერიალის ერთი სერიითაც კი.
5. ქალები კაცებზე საშუალოდ 5 წლით უფრო მეტ ხანს ცოცხლობენ.
6. ჩვენ არ გვჭირდება ყოველ დღე პარსვა
7. შეგვიძლია ორგაზმის იმიტაცია და ეს ზოგჯერ რეალურ ორგაზმზე კარგადაც გამოგვდის.
8. ჩვენ შეგვიძლია ვეხუტოთ ერთმანეთს , გვეძინოს ერთ საწოლში, ვიაროთ ხელჩაკიდებულებმა, მაგრამ ამის გამო ჩვენს სექსუალურ ორიენტაციას ეჭვს ქვეშ არავინ დააყენებს.
9. მრავლობითი ორგაზმები (მეტი რაღა გვეთქმის)
10. ჩვენ თავისუფლად შეგვიძლია მამაკაცთან საუბრისას ვიფანტაზიოროთ იმაზე თუ როგორია ის საწოლში და ამავე დროს თავი არ გავცეთ არაფრით :)
11. საჭირო ოთახში გვაქვს კაბინები და არ გვიწევს იმაზე ფიქრი, რომ გვერდით მდგომ ადამიანს შეიძლება მისი ”სიამაყის” ჩვენსასთან შედარება მოუნდეს.
12. ყველა უაზრო ქცევა , ხასიათის ცვლილება და უბრალო კაპრიზი  შეგვიძლია დავაბრალოდ პრო - პოსტ – ან თვით მენსტრუალურ სინდრომს
13. ჩვენ შეგვიძლია დედასთან ვიჭორაოთ , ვიყოთ მასთან ძალიან თბილად და არავინ დაგვიძახებს ”დედიკოს გოგოებს”

სულ ეს იყო მოკლედ , ხოდა მამრებო მინიმუმ შეგიძიათ გშურდეთ :)

Tbilisi Open Air – როგორ იყო ყველაფერი….

მოკლედ მოგეხსენებათ Tbilisi Open Air - ფესტი დაიწყო პარასკევს შარდენზე, თუმცა რადგან იმ საღამოს ვერ დავტკბი სანახობით , გეგმები შაბათ კვირაზე გადავაწყვე.

შაბათს 5 საათისთვის  უკვე იპოდრომზე გახლდით  , ხალხი უკვე საკმაოზე ბევრი მომეჩვენა, თუმცა ნაკადი არ წყდებოდა. ძალიან სხვადასხვანაირი ადამიანები იკრიბებობდნენ. შიგნითაც რომ შევედი ნორმალურად გამოიყურებოდა ტერიტორია.
მოკლედ საბოლოო ჯამში მინდა ვთქვა რომ მომეწონა, თუმცა იყო მინუსებიც, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ვერ დავინახოთ +ები.

რა იყო კარგი:

• დიდი ტერიტორია ღია ცის ქვეშ
• მეტ-ნაკლებად კარგი მუსიკა ( კი გემოვნების ამბავია, მაგრამ მაინც)
• ცოტა ჩხუბები და “მარდაბოი” (ნუ მე სულ 3 შევნიშე 2 დღის განმავლობაში და იმათაც ეგრევე პატრული დააცხრათ თავზე)
• ფასები ჭამა – სმის კარვებში არ იყო გულისგასახეთქი
• ხმა შაბათის მერე ფრიად გამოასწორეს და კვირას უკვე საკმარის დისტანციაზე ისმოდა
• ყველა კატეგორიის ადამიანს უსწორდებოდა მეტნაკლებად

რა იყო ცუდი:

• ის რომ შაბათს შუადღესვე მინდორი ნაგვის ყუთს გავდა იმის გამო, რომ დებილებმა არ დადგეს ნაგვის ურნები
• ის რომ ცუდად აკონტროლებდნენ პერიმეტრს და ვისაც რამდენი და როგორი სასმელი უსწორდებოდა შემოპარვით შემოჰქონდა
• ბიოტუალეტების სიმცირე და ანტისანიტარია (მარა როცა ფრიად გეფსია გეზარება შორ მანძილებზე ბუჩქების ძებნა სადაც შესაძლოა ვიღაც მოჟიმავე სასტავსაც კი მიაფსა)
• უცნაური განათება და ისიც რა პრინციპით განაწილებული კაცმა არ იცის :)

ნუ ასეთია ჩემი დაკვირვებით გაკეთებული დასკვნები, საბოლოო ჯამში ვიტყვი ისევ, რომ “დლია პერვავა რაზა იმ უდალოს სძელაწ ჩტოტა პრიატნოე ი დაჟე კლიოვოე”.
მე ორივე დღეს ფრიად არაფხიზელი გახლდით, თუმცა ყველა და ყველაფერი მახსოვს (ნუ ასე მგონია სანამ უცებ რამეს არ გამახსენებს ვინმე) გავერთე, ვისიამოვნე და ზოგადად ასეთი ბარდაგობით კმაყოფილი დავრჩი.
პ.ს ჩემი ფოტოები აღებულია ნატოშასგან და თინისგან

საკმაოდ ფხიზელი ვარ თუმცა ამ ფოტოზე მაგას ვერ იტყვი :)

აქაც იგივე შემიძლია დავწერო, ჯანდაბა რა მჭირდა იმ დილაუთენია :)

ესეთი გვირგვინი გვირილებისგან ორივე დღეს მქონდა, პირველ დღეს ლოლამ მთხოვა მეორე დღეს პოლსკამ , ხოდა ორივეჯერ საღამოსთვის უკვე აღარც გვირგვინი იყო და არც სამეფო :)))))

რატომ მეგობრობენ ადამიანები?

ცოტა ხნის წინ (ასე ერთი კვირის დაახლოებით) მე და ლოლიტა ვსაუბრობდით მეგობრებზე, ხოდა უცებ ასეთ ფრაზა გაიჩითა:

”რა უცნაურია ერთი თაობის ადამიანები რა სხვადასხვანაირად ცხოვრობენ და რამხელა სხვაობაა მათ ქცევასა და ინტერესებში”

მართლაც რომ დავფიქრდი ჩემს გარშემო , ჩემი მეგობრების და ნაცნობების (ერთი თაობის) ნაწილი სერიოზული , დარბაისელი ადამიანია, რომელიც ზრუნავს ოჯახის შექმნაზე, ცდილობს რომ ჰქონდეს სტაბილური ცხოვრება- ყველანაირი ექსცენტრულობების გარეშე.

მეორე ნახევარს ფეხზეც კიდია შენი სტაბილურობა, ცდილობს გააკეთოს რამე საინტერესო და ექსტრემალური, გაერთოს ყველგან და ყველაფრით.

მესამე ნახევრი ჯერ გაურკვევლობაშია, ეძებენ საკუთარ თავს , ცდილობენ გაარკვიონ რა უნდათ ან რისი გაკეთება სიამოვნებთ.

და ყველაზე სასაცილო ისაა რომ ესენი ერთმანეთში არიან გადარეულ გადმორეული , არადა არაფერი საერთო არ აქვთ და ვერც ექნებათ , მაგრამ მაინც ძალიან აქტიურად ურთიერთობენ და ბევრ დროს ატარებენ ერთად. ნუ ამის ერთადერთი მიზეზი, რაც მე ვიპოვე ისაა, რომ ავსებენ ერთმანეთს, ის რაც აკლია ერთს აქვს მეორეს და პირიქით.

მოკლედ ძალიან საინტერესო და სასიამოვნოა ეს ყველაფერი :) ჰო და მე არ გეტყვით რომელი ვარ აქედან :)

ჭიქის ძირზე ნაპოვნი დანაკლისი

თავიდან ყველაფერი ერთი ჭიქით იწყება, ,შემდეგ კი განწყობა ყლუპ-ყლუპად გეღვრება სხეულში და ნაზი სიგიჟე ველურად გივლის ….
ყველა უჯრედს ედება , გავსებს და ცდილობს გარეთ გამოღწევას….
არ უშვებ , ბოლო წუთამდე თვალებს ნაბავ და სიამოვნებას იღებ ყოველი ახალი ”აფეთქების” შედეგად…..

უსმენ და სინანულს მოკლებული, სიგიჟის მორევში იწყებ ჩაძირვას….
ზიხარ და გრძნობ სისულელე გინდა, გაკლია და ეძებ….


∞∞∞∞∞  ∞∞∞∞∞  ∞∞∞∞∞∞  ∞∞∞∞  ∞∞∞∞

ეძებ მიზანმიმართულად და გააზრებულად….
შემდეგ რამოდენიმე წამი უფიქრდები, მაგრამ ეს შენს ძალებს აღემატება, უკვე ყველა უჯრედი გაჟღენთილია სურვილით….
ნებდები…. შენი გონება სხეულთან ერთად შენზე ბევრად ძლიერია…. რა აზრი აქვს გაძალიანებას…..

მაინც აკეთებ იმას, რაც სისულელე გგონია , მაგრამ
ელვისებურ და მკვეთრ შეგრძნებების მორევს ბადებს…



∞∞∞∞  ∞∞∞∞  ∞∞∞∞  ∞∞∞∞  ∞∞∞∞

აკეთებ და აღარ ფიქრობ… მიყვები მომენტს… არა არ მიყვებ,ი იქ ხარ იმ მომენტში, მონაწილე ხარ….

სიამოვნებას იღებ და ფიქრს წყვეტ…. ივსები ხაოიანი გრძნობით , იჟღინთები და მსუბუქდები…
ეს ყველაფერი კი რაღაც უმნიშვნელო , მცირე ქმედების ბრალია….
ოჰ რა მკვეთრია შეგრძნებები… ჭიანჭველები მთელს სხეულში მტკივნეულად გივლიან, თავს კი გამოფხიზლების საშუალებას არ აძლევ…
დაეე გაგრძელდეს , მერე რა რომ შეიძლება სულ ცოტა ხანში განსხვავებულად მტკივნეულმა გრძნობებმა აგავსოს და დაგრთრგუნოს….
ეს ყველაფერი ღირს ამ პატარა, დროის უმნიშვნელო ნაგლეჯად….

სიცოხლის ხალისი და სიკვდილზე ოცნება

როდესაც ტრასაზე მიმავალ ავტომობილში ზიხარ, ფანჯრები ბოლომდეა ჩამოწეული და ქარი გეტყლაშუნება სახეზე, ჩასუნთქვაც კი ჭირს….

პირს აღებ, მაგრამ ფილტვები გიშრება და ჰაერს ვერ ყლაპავ…სუნთქვა შეუძლებელია, თავბრუსხვევას გრძნობ…

აი ზუსტად მაშინ ხვდები რომ სიცოცხლე გინდა, თავს ატრიალებ და ხარბად ისუნთქავ ტრასის სუნით გაჟღენთილ ჟანგბადს….

რა უცნაურია 18-25 ან თუნდაც უფრო მოწიფულ ასაკში - სიკვდილზე ფიქრი …

როგორ შეიძლება ისურვო სიკვდილი, მაშინ როდესაც:

გყავს ოჯახი… გაქვს საყვარელი საქმე, მზე ყოველ დილით ამოდის , წვიმის შემდეგ ბალახს ულამაზესი ხაოიანი სურნელი აქვს, როდესაც ზამთარში ყველაფერი თეთრი ფაფუკი თოვლით იფარება და ბზინავს, როცა შეგიძლია გაიცნო ახალი ადამიანები, იპოვო ახალი გასართობი და საინტერესო ჰობი, ნახო სამყარო, მოეფერო და რავიც ამ სიის გაგრძელება უსასრულობამდე შემიძლია.

მე არ მესმის როგორ შეიძლება დათმო ეს ყველაფერი….

მე არ მესმის როგორ შეიძლება ვერ მიხვდე იმას, რომ რახან ცოცხალი ხარ ესეიგი რაღაცაში ხარ საჭირო, იმიტომ რომ ისეთი ერთი შეხედვით უსარგებლო არსებაც კი როგორიც კოღოა, ჩნდება და ცოცხლობს….

ვერაფრით გავიგებ იმ ადამიანების გადაწყვეტილების სისწორეს, რომლებმაც სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულეს.

მე მესმის რომ ადამიანების ძალიან დიდ ნაწილს გაუსაძლის პირობებში უწევს ცხოვრება, მაგრამ მე არ მჯერა სიტყვა “ვერ”-ასი, მე არ მჯერა, რომ მონდომების ხარჯზე შეუძლებელია რაღაცის მიღწევა….

მე დარწმუნებული ვარ, რომ ამ ქვეყნად ადამიანები დედამიწის დასამძიმებლად არ არიან მხოლოდ.

გაუგებარია რატომ უნდა უარყო და დატოვო ეს ყველაფერი მაშინ როდესაც არ იცი რა იქნება მერე, ხოლო აქ კი ყველაფერი (მეტნაკლებად, რამდენადაც ეს ასხნილია და გაცნობიერებული გვაქვს) რეალურია , აქვეა ახლოს….

მე მიყვარს სიცოცხლე!

მე არ ვცოცხლობ, მე ვცხოვრობ!